Liga van Prizren voor beginners...
vrijdag 15 juni 2007
Krume-Prizren
De rit met een grensovergang die er in feite geen in. Uiterst bevremend: een paspoortcontrole bij het uitrijden van een land en eigenlijk arriveren in een ander land maar met hetzelfde volk. Zo die grensovergangen zijn geen problematische. Veel erger is het met de Servisch-Kosovaarse grens gesteld die ik niet zal aandoen, Montenegro-Kosovo of Macadonie-Kosovo? Welke van de de 2 moet de dag nog uitmaken. Het verschil met Albanie hier in Kosovo: Ice-Tea, Asfaltwegen en de overal aanwezige veiligheidstroepen, hier in Prizren, Duitsers. Een vreemd zicht om in een goedlachse mooie oude stad vol uitgelaten schoolkinderen, die op de laatste dagen van het schooljaar een uitstap maken naar de pittoreske stad met zijn volle terrasjes in de zon bij de rivier (ze deed mij een beetje aan Sarajevo denken-al is Prizren mooier)en door dit alles heen, de militaire patrouilles door de stad. De Servische kerken worden allen bewaakt door hen en zijn ondoordringbaar gemaakt met prikkeldraad, pareltjes van het oude Servie overdonderd door een meerderheid aan minaretten. Zo moet je hier ook geen schrik hebben je beste Albanees boven te halen. Slechts een paar uitgebrande (Servische) huizen verraaden hier de voorbije oorlog, hier in Prizren schijnt vandaag de zon!
Groeten uit Kosovo van je Albanese Flandrien
Koen
Groeten uit Kosovo van je Albanese Flandrien
Koen
Dragobi-Krume,le derniere etappe en Albanie
Die dag liep de weg over een doodgewone slechte weg, weg van de bergen richting Kosovo. Die ochtend had ik dan afscheid genomen van de lieve familie in Dragobi. Eerst van de dochters op het hof, dan van de mama en de papa die een paar wegeltjes lager mij verlieten, en zoon lief die mij helemaal beneden bij de rivier op de werkelijke baan uitwuifde. Niet dat er die dag verder veel heroissch is gebeurt maar ik was blij en voldaan om mijn thuiskomst bij hen. Om al die kleine dingen ,banaal en heimelijk, die deze reis zo mooi maken. Sani die met haar paraplu me droog hield terwijl ik het oude huis, waar Esefi was geboren, tekende voor hen. De stilte van wij samen in de keuken op de mat om de turkse koffie en het glas bergwater, dat je zomaar, als je je arm ver genoeg strekte, kon scheppen uit de zijtakken van de Valbona-rivier. Het rustig wegtikken van de tijd, de schietgaten in het oude huis (franziest)die in tijden van wraak werden gebruikt. Het onbekende geweerschot bij schemer in de vallei terwijl dochterlief het eten aanbracht in de beste kamer. En last but not least de ochtenlijke raki en de vroege sigaretterook, zo rond zessen wanneer de eerste zonnestralen de hoogste bergtoppen raakten. The early bird catch the worms...ik de melk en het brood.
Gestaag liep de weg naar beneden, alleen een lief klein hondje hield me even op.
GGGrrrrRRrr!!!!!!!!!!
Stoppen,je heel groot maken en hard blaffen, wat meestal helpt.
Maar nee het kleine hond, groot in zijn doen, wijkte geen meter. Mijn tandwiel beet in mijn kuit om de schrik van de grooooote hond. Enkele stenen in zijn richting deden hem het hazepad kiezen. Terug uit de vallei, aangekomen in Bajram curri, kreeg ik prompt wat water van de groenteverkoper om mijn wonde uit te kuisen. Hij maakte nog een rondje met mijn fiets in de stad. Twee bananen en een Turkse koffie en weg was ik richting Krume langs groene heuvels en verloren velden.
Tabak,Raki,Geweren en Liefde: een doodgewone Albanese dag.
Gestaag liep de weg naar beneden, alleen een lief klein hondje hield me even op.
GGGrrrrRRrr!!!!!!!!!!
Stoppen,je heel groot maken en hard blaffen, wat meestal helpt.
Maar nee het kleine hond, groot in zijn doen, wijkte geen meter. Mijn tandwiel beet in mijn kuit om de schrik van de grooooote hond. Enkele stenen in zijn richting deden hem het hazepad kiezen. Terug uit de vallei, aangekomen in Bajram curri, kreeg ik prompt wat water van de groenteverkoper om mijn wonde uit te kuisen. Hij maakte nog een rondje met mijn fiets in de stad. Twee bananen en een Turkse koffie en weg was ik richting Krume langs groene heuvels en verloren velden.
donderdag 14 juni 2007
woensdag 13 juni 2007
*32
Remona borduurt bloemen en 'ERMALI'(ALbanese naam die berglucht betekent) op mijn pet. Ik was haar heel dankbaar met welke liefde ze dit had gedaan. Fier als een gieter en met mijn neus in de wind vertrok ik dan die ochtend heel vroeg vanuit Dragobesi. (dit kun je een beetje zien aan de onuitgeslapen oogjes op de volgende foto met de familie)
Valbone fantastique!!!
Ik ben nu in Bajram Curri, een obscuur stadje in het noordoosten van Albania, De plaats is genoemd naar de gelijknamige Albanese vrijheidsstrijder die streed tegen de oprukkende Ottomanen. Hijzelf was een Kosovaar, maar hier komt de kat uit de mouw, MIAUW (motsa het Albanees voor kat). Dit deel van het land, Tropoje, is fysisch afgesneden van de rest van Albania, en heeft meer te maken met het nabijliggende Pristina dan met Tirana.
Heb gisteren de laatste van de drie valleien bezocht in het noorden. Deze vallei met de rivier Valbone, bereikte ik na een prachtige bootreis van Komani tot Fierze.
Vanuit Shkoder was ik die zondag van de verkiezingen in ons fucking vaderland, en nog meer fucking bezoek van Bush hier. (De Albanezen zien Amerika een beetje als de verlosser van het land tegen de commiunisten, of zo heeft bush het handig uitgespeeld, in Kruja-Fusche verwelkomden ze Bushti als De Canadezen bij ons in 45...)
Die avond vond ik bij toeval onderdak bij een fotograaf die mijn al zijn uitgegeven postkaarten van het meer waar hij woonde cado deed, ik hier aan het juiste adres om een kalender van de hand te doen.
s morgens heel vroeg ben ik dan vertrokken richting Komani, een plaatsje dat volledig verzonken ligt onder de waterspiegel. In de jaren 70 werd hier van de rivier een meer gemaakt om elektriciteit op te wekken. Komani moest eraan geloven en nieuwe huizen werden naast de dam gebouwd. Doorheen een donkere tunnel bereikte ik de plaats van vertrek van de boot. Het deed mijn terug denken aan de reis door Patagonie, werkelijk prachtig varen tussen metershogen rotsen. Als bij toeval was er ook een Belg op de boot die samen met zijn Albanese gids een reis uitstippelde voor Joker-reizen. Hij was de stichter van Anders-reizen dat nu joker reizen heet.
Het was leuk om met Rob wat Hollandiest te praten, en wat Albanese gedachten uit te wisselen terwijl het landschap van adembenememde kliffen voorbijschoof zonder te moeten trappen, zalig. Voor even dan toch... vanuit Fierze reed ik richting Bajram Curri, opweg naar Valbone. Een reus van een bronzen held, een volksheld zoals ze de ten tijde van het communisme heten met grazende koeien stond er wat onnozel bij. Oprukkende donderwolken vanuit de bergen. Er flitst zomaar een idee door mijn hoofd dat het wel leuk zou zijn om het vervalllen park van perkjes trappen rozestruiken en het bronzen beeld om te dopen tot camping. De wolken vallen en ik schuil in een leegstand huis in opbouw. We zetten de tocht verder de vallei in. Een Communistisch monument uit 44 inclusief enkele koggelinslagen verwelkomt me terwijl de rivier dramatisch kolkt in de afgrond. In het dorpje kom ik enkele jongens tegen met hun koeien. Een van hen brengt me via een rotsig grasveld tot bij zijn mama en papa, zij met een breiwerkje en hij met een legervest aan. Isofe,Sani,Remona,Gentjana en Ermere ontvangden met zo hartelijk en ongedwongen als een ware thuiskomst. Ik bleef er 2 nachten, het was er te goed om zo maar te vertrekken. Een verrukkelijke rust keerde over mij terwijl de mama een nieuw breiwerkje opzette, de twee dochters een bedovertrek borduurden, de papa van zijn raki nipte en een sigaret rolde, en de zoon Ermer clowneske pogingen deed om met mijn fiets te rijden.
IK wou er wel nog langer blijven, maar mijn verlangen naar Kosovo brand als nooit te voren, zo egem we gaan nu op weg naar Kukes en dan naar Prizren.
'We Gaan naar Prizren We gaan naar Prizren'is een oud Servisch-nationalistisch lied dat elk kind op de schoolbank leerde, kwestie van er vroeg mee te beginnen...
Prizren ligt ook aan de basis van het Albanees nationalismne, ginds werd in 1878 de Liga van Prizren gesticht.
Zo verwarring alom in een oneindig mooi bergland, dat zich zo verrrukkelijk uitstrekte alsof er geen grenzen bestonden.
Heb gisteren de laatste van de drie valleien bezocht in het noorden. Deze vallei met de rivier Valbone, bereikte ik na een prachtige bootreis van Komani tot Fierze.
Vanuit Shkoder was ik die zondag van de verkiezingen in ons fucking vaderland, en nog meer fucking bezoek van Bush hier. (De Albanezen zien Amerika een beetje als de verlosser van het land tegen de commiunisten, of zo heeft bush het handig uitgespeeld, in Kruja-Fusche verwelkomden ze Bushti als De Canadezen bij ons in 45...)
Die avond vond ik bij toeval onderdak bij een fotograaf die mijn al zijn uitgegeven postkaarten van het meer waar hij woonde cado deed, ik hier aan het juiste adres om een kalender van de hand te doen.
s morgens heel vroeg ben ik dan vertrokken richting Komani, een plaatsje dat volledig verzonken ligt onder de waterspiegel. In de jaren 70 werd hier van de rivier een meer gemaakt om elektriciteit op te wekken. Komani moest eraan geloven en nieuwe huizen werden naast de dam gebouwd. Doorheen een donkere tunnel bereikte ik de plaats van vertrek van de boot. Het deed mijn terug denken aan de reis door Patagonie, werkelijk prachtig varen tussen metershogen rotsen. Als bij toeval was er ook een Belg op de boot die samen met zijn Albanese gids een reis uitstippelde voor Joker-reizen. Hij was de stichter van Anders-reizen dat nu joker reizen heet.
Het was leuk om met Rob wat Hollandiest te praten, en wat Albanese gedachten uit te wisselen terwijl het landschap van adembenememde kliffen voorbijschoof zonder te moeten trappen, zalig. Voor even dan toch... vanuit Fierze reed ik richting Bajram Curri, opweg naar Valbone. Een reus van een bronzen held, een volksheld zoals ze de ten tijde van het communisme heten met grazende koeien stond er wat onnozel bij. Oprukkende donderwolken vanuit de bergen. Er flitst zomaar een idee door mijn hoofd dat het wel leuk zou zijn om het vervalllen park van perkjes trappen rozestruiken en het bronzen beeld om te dopen tot camping. De wolken vallen en ik schuil in een leegstand huis in opbouw. We zetten de tocht verder de vallei in. Een Communistisch monument uit 44 inclusief enkele koggelinslagen verwelkomt me terwijl de rivier dramatisch kolkt in de afgrond. In het dorpje kom ik enkele jongens tegen met hun koeien. Een van hen brengt me via een rotsig grasveld tot bij zijn mama en papa, zij met een breiwerkje en hij met een legervest aan. Isofe,Sani,Remona,Gentjana en Ermere ontvangden met zo hartelijk en ongedwongen als een ware thuiskomst. Ik bleef er 2 nachten, het was er te goed om zo maar te vertrekken. Een verrukkelijke rust keerde over mij terwijl de mama een nieuw breiwerkje opzette, de twee dochters een bedovertrek borduurden, de papa van zijn raki nipte en een sigaret rolde, en de zoon Ermer clowneske pogingen deed om met mijn fiets te rijden.
IK wou er wel nog langer blijven, maar mijn verlangen naar Kosovo brand als nooit te voren, zo egem we gaan nu op weg naar Kukes en dan naar Prizren.
'We Gaan naar Prizren We gaan naar Prizren'is een oud Servisch-nationalistisch lied dat elk kind op de schoolbank leerde, kwestie van er vroeg mee te beginnen...
Prizren ligt ook aan de basis van het Albanees nationalismne, ginds werd in 1878 de Liga van Prizren gesticht.
Zo verwarring alom in een oneindig mooi bergland, dat zich zo verrrukkelijk uitstrekte alsof er geen grenzen bestonden.
zondag 10 juni 2007
Etappe nuk ka die (ik weet het niet)Theth - Prekalle
's Middags ben ik dan nog vertrokken vanaf de hydrocentrale. Om Piotr te bedanken had ik hem een kalender gegeven. De meest noodzakelijke dingen: wassen,plassen,slapen en eten, had ik er zomaar gekregen samen met veel menselijke warmte die ik in de bergen mocht ontvangen. De Bergweg richting Theth liep dan wel niet dood, ze liep erg diep en zo slecht door de vallei dat ze er wel iets van weg had. Toch zo kan ik langs een ander pad de vallei uitrijden richting Shkoder. Die baan was eigenlijk nog slechter dan alle vorige,ettelijke malen werd er gedwongen af te stappen of zou ik gewoon omver zijn gevallen. Meer dan 24 per heb ik die dag niet gerden, en met een gemiddelijke van minder dan 10 per uur,voer voor de techneuten onder ons. Vele dronken bosmannetjes te samen in de schaarse etablishementen langs de bossen en bergen. Houthakkers in zweetlaarzen en Boeren te paard overgoten met veel te veel raki en bier. 's Avonds bereik ik in de bocht van de rivier Kir het dorpje Prekal, die hier al aardig op weg terug richting bewoonde wereld. Toch tot hier waren de mensen nog allemaal katholiek en waren de turken lees:weg nooit geraakt. Zo lagen de huizen er ten opzichte van de weg nog wat eigenaardig en moeielijk bereik bij. Gelukkig vond ik er een, een groot oud wit huis met een leien dak, en vroeg er een plaats voor mijn tentje. HAHA,tja, voor wat ik die toch weer mee. Als een evidentie, want zo zijn ze echt hier legt de familie mij te slapen. Mijn Albanees is als redelijk beperkt en wanneer vader erbovenop nog stottert, dus hakkelend Albanees kunt ge begrijpen dat ik er niet veel van begreep. Het respect voor de gast daartegenover niet te evenaren. Ik werd algauw naar de beste kamer van het huis gebracht, de vrouw een weinig later volgend met een dienbord met koffie en raki. Allez zo mijn eerste raki gesneuveld... In de kamer stond nauwelijks iets. Vader presenteerde mij goedkope Griekse sigaretten, die ik, als sportman weigerde. Pijnelijk legde hij de sigaretten in de kast, het was zo pseudo moderne seventies kast van zwart gelakt hout en glas, zodat je alles kon zien wat er in de kast lag. Het was niet pijnelijk opzich dat hij de sigaretten terug legde maar eerder dat er niets anders in die kast stak. Voor het maal werd ik alleen in de kamer achtergelaten met al het dat ze in huis hadden. Ze waren zo arm en respectvol, eerder nederig, tegenover mij dat ik er niet goed van werd. Van achter het paarse gordijn (als van de boetdoening) kwam een eigenaardig-oranje nachtvlinder tegen het peetrje in de kamer gevlogen en viel recht in de salade met pijpajuintjes. Met mijn vork probeerde ik hem nog te redden maar, tevergeefs stierf hij met olie aan zijn vleugels nog voor de nacht viel in de vallei. Jezus als herder met zijn schapen keek toe vanop een wandtapijtje,de enige versiering in de beste kamer...
Naten e mire
Goede Nacht
Deze mensen beschamend goed voor ik,hier veel te goed ontvangen bij veel te arme mensen. Ze begrepen het eigenlijk niet dat ik hen meer wou geven dan mijn kalander, maar hebben het toch aangenomen, zodat ik mijn schuldgevoel toch kon halveren.
De Ochtendlijke raki bij hen heb ik geweigerd en mij als een ware kasseienridder naar Shkodra begeven. Vanaf het dorpje Ura e Shtrentje waren de Turken geraakt, je kon het zien aan de Moskee die er was. Vanaf daar hadden ze gelijk ook een poging ondernomen een weg te plaveien met stenen. De Hellerijder in mij werd er helemaal woest van. Vanaf Mes baadde de weg zich in doodgewone asfalt toch het was als op de piste in Roubaix toekomen. Shkodra-Arrivee!!!!!!!!!!!!!!
Naten e mire
Goede Nacht
Deze mensen beschamend goed voor ik,hier veel te goed ontvangen bij veel te arme mensen. Ze begrepen het eigenlijk niet dat ik hen meer wou geven dan mijn kalander, maar hebben het toch aangenomen, zodat ik mijn schuldgevoel toch kon halveren.
De Ochtendlijke raki bij hen heb ik geweigerd en mij als een ware kasseienridder naar Shkodra begeven. Vanaf het dorpje Ura e Shtrentje waren de Turken geraakt, je kon het zien aan de Moskee die er was. Vanaf daar hadden ze gelijk ook een poging ondernomen een weg te plaveien met stenen. De Hellerijder in mij werd er helemaal woest van. Vanaf Mes baadde de weg zich in doodgewone asfalt toch het was als op de piste in Roubaix toekomen. Shkodra-Arrivee!!!!!!!!!!!!!!
Ochtend in Theth
Piotr had mij dus die nacht te slapen gelegd in zijn kamer naast de ronkende machinerie van Chinese makelij. In de jaren 70, toen Albanie nog goede banden onderhield met China, werden deze kolossen van turbines uit het Oosten tot ginder heen gebracht. Hoe ze tot theth zijn geraakten blijft me echt een raadsel. Toch even heimelijk lag Theth daar klaar om ontdekt te worden. Al moet ik niet doen alsof ik Colombus ben in Albanie. Ten tijde van het communisme was dit een toeristische uitstap voor het gezin. Niet zonder reden, de oude typische huizen uit het hoge noorden samen met de omringende bergen mogen als in van de mooiste pareltjes van Europa gezien worden. Gelukkig had communistisch Albanie ondanks zijn isolement, Theth nog. Er moet hier toen zelfs een hotel geweest zijn en woonden er nog zo een 7000 mensen in en om Theth. De jaren nadien kende het een enorme leegloop, slechts een klein aantal zijn achtergebleven in de bergen. In 1997 werd het hotel vernield en verschansten gewapende bendes zich in de bergen. Tot over enkele jaren was het strikt af te raden richting Theth te rijden. Soms kan je nog 4maal4's zien rijden met een sticker op hun acherruit dat als verbodsteken tegen wapens telt. Nu is de toestand veel verbeterd. Hier en daar kan je nog houten of stenen kruisen zien langs de kant van de weg (in de vorige vallei enkel in de gevaarlijkste bochten, dus waar ze met hun auto in de ravijn zijn gesukkeld) die hier op niets vermoedende punten staan...
Ik liet die ochtend mijn fiets achter bij Piotr in de hydrocentrale om terug richting Theth te gaan en over het hachelijk plankenobject over de rivier dezelfde sprongen te maken over de keien als het roodharig blauwogig bergvrouwtje van de avond ervoor. Toch hoe nietsvermoedend je ook de omheinde grasvelden, hun moestuinen en tradionele huizen wil bereiken. Er is geen doorkomen aan, hoe eigenaardig de wegeltjes en waterloopjes zich tussen dit alles kronkelen, zo moet je je ook als buitenstaanders er door voortbewegen. De Mallores (het bergvolk) verwelkomden mij hartelijk, al is fotograferen niet altijd vanzelfsprekend. Die ochtend had ik na mijn Albanees ontbijt (een koffie met al of niet Raki - die ik wijselijk afwimpel)met een knorrende maag Theth bereikt. Het was toch zo een 1 uur en een half terugwandelen. In Theth zelf kregen mijn ogen een zodanige overvloedige kost dat ik opslag mijn honger vergat. Toch, toen ik op plaatsje waar 2 wegelttjes en een hofje bij een rokennd huis, mijn schetsboek ook een beetje te kost gaf, kwam een vriendelijk bergvrouwtje me uitnodigen. Hajdi Hajdi - Kom Kom - Buk Buk - Brood Brood. Als een hongerig hondje volgde ik haar tussen de houten omheiningen en rotsige muren op weg naar haar huis. Het was nog vroeg in de ochtend, en een oude man lag er binnen nog te slapen in een donkere plaats bij de haard. Zij maakte hem wakker, ze stopte hem een bijl in de hand en wat hout om het vuur aan te maken en zij serveerde mij al het lekkers wat ze in huis hadden. een platte koek van mais,witte kaas,zure augurken en tomaten, pijpaujuinen (daar zijn de Mallores zot van; ze eten die die zo uit het vuistje)verse melk, stukken zwijnevet en twee vissen. Raki heb ik tijdens mijn toch meer dan rijkelijk ontbijt afgezworen. Toch ik heb er een ganse fles van mee voor de liefhebbers. Raki uit Theth!!! Gezoare Gezoare. In welke tijd ik er gekatapulteerd werd verwarde me heimelijk. Voor even stond de wereld stil en kon alles me gestolen worden, ik ben hen dankbaar voor grenzeloze gastvrijheid. Mijn gedachten konden zich toen niet verplaatsen naar den Belgiek en maar goed ook. Zulkse taferelen zouden moeten bewaard worden, toch het is beter dit zo als nietsvermoedend te laten zoals het is. Ook wil ik eigenlijk niemand vertellen hoe ongelooflijk fantastisch het leven in Theth is, al was het maar om er niet teveel volk naar toe te lokken...
Ik liet die ochtend mijn fiets achter bij Piotr in de hydrocentrale om terug richting Theth te gaan en over het hachelijk plankenobject over de rivier dezelfde sprongen te maken over de keien als het roodharig blauwogig bergvrouwtje van de avond ervoor. Toch hoe nietsvermoedend je ook de omheinde grasvelden, hun moestuinen en tradionele huizen wil bereiken. Er is geen doorkomen aan, hoe eigenaardig de wegeltjes en waterloopjes zich tussen dit alles kronkelen, zo moet je je ook als buitenstaanders er door voortbewegen. De Mallores (het bergvolk) verwelkomden mij hartelijk, al is fotograferen niet altijd vanzelfsprekend. Die ochtend had ik na mijn Albanees ontbijt (een koffie met al of niet Raki - die ik wijselijk afwimpel)met een knorrende maag Theth bereikt. Het was toch zo een 1 uur en een half terugwandelen. In Theth zelf kregen mijn ogen een zodanige overvloedige kost dat ik opslag mijn honger vergat. Toch, toen ik op plaatsje waar 2 wegelttjes en een hofje bij een rokennd huis, mijn schetsboek ook een beetje te kost gaf, kwam een vriendelijk bergvrouwtje me uitnodigen. Hajdi Hajdi - Kom Kom - Buk Buk - Brood Brood. Als een hongerig hondje volgde ik haar tussen de houten omheiningen en rotsige muren op weg naar haar huis. Het was nog vroeg in de ochtend, en een oude man lag er binnen nog te slapen in een donkere plaats bij de haard. Zij maakte hem wakker, ze stopte hem een bijl in de hand en wat hout om het vuur aan te maken en zij serveerde mij al het lekkers wat ze in huis hadden. een platte koek van mais,witte kaas,zure augurken en tomaten, pijpaujuinen (daar zijn de Mallores zot van; ze eten die die zo uit het vuistje)verse melk, stukken zwijnevet en twee vissen. Raki heb ik tijdens mijn toch meer dan rijkelijk ontbijt afgezworen. Toch ik heb er een ganse fles van mee voor de liefhebbers. Raki uit Theth!!! Gezoare Gezoare. In welke tijd ik er gekatapulteerd werd verwarde me heimelijk. Voor even stond de wereld stil en kon alles me gestolen worden, ik ben hen dankbaar voor grenzeloze gastvrijheid. Mijn gedachten konden zich toen niet verplaatsen naar den Belgiek en maar goed ook. Zulkse taferelen zouden moeten bewaard worden, toch het is beter dit zo als nietsvermoedend te laten zoals het is. Ook wil ik eigenlijk niemand vertellen hoe ongelooflijk fantastisch het leven in Theth is, al was het maar om er niet teveel volk naar toe te lokken...
Welcome in the valley of Shalla!
Die ochtend met mijn fris nieuw paardje richting de tweede vallei in het Noorden,Shalla.
De grensovergang was slechts een formaliteit, maar de 10 euro tax moest ik, ondanks ik er slechts enkele dagen terug reeds had betaald en die telt eigenlijk voor 3 weken, toch betalen.
Heel officieel kreeg ik een papieren van de geinde tax, dus ik wist waar de vorige 10 euro waren beland...
In Koplik, koos ik de weg richting Dedaj. Bashkims broers die hier wonen zal ik op de terugweg bezoeken. Valsplat tussen oude kastanjebomen brachten me tot Zagore. In het restaurant in opbouw -fonteinen en sculpturen uit keien overzagen de vallei- genoot ik van soep met rijst terwijl een bus scholieren uit Tirane hun laatste deel van hun maal met koffies of sigaretten afwerkten en het lokaal heerlijk met rook vulde. Buiten een gezonde buitenlucht, ik kon er weer tegenaan. Het eten was nog niet verteerd en een zielig arm paardje kwam me tijdens het begin van de klim tegemoet. Dichterbij zag ik hoe het paard een holte had in zijn rug alsof er een bende mieren hadden van gegeten. Zacht viel de regen op het laatste deel asfalt van de weg wellicht vulde het ook het arme paardje zijn rug. Mijn paardje begon nu aan de slechte weg richting Dedaj,De bergflanken onvergetelijk mooi, als muren die de boze wereld van buitenaf tegenhielden. Niet de regen. Vanaf Dedaj waar ik in een plaatselijke bar-bufe een Kosovaarse variant van Red Bull : Red Eagle kocht, om de col, die me naar de andere vallei bracht waar Theth lag,te trotseren, was het van dat: si sum si (regen, veel regen). Halfweg hield het gelukkig wat op en kon ik bijna van de hoogste toppen van Albanie proefen, zeg maar smullen alsof het een frisco was, mijn ogen en ganse lijf kregen met de berg Jerzerces van 2692 meter meer dan voldoening. Een sluipend geluid in de ijzige stilte van de bergen... slangen!
Ik had er buiten een paar platgereden exemplaren nog geen gezien hier, maar van toen af, dacht ik bij elke tak of ander slangachtig object dat het er echt 1 was. Van hier uit dook de weg tussen het loof vol stenen en putten, niet anders dan het vorige deel, de vallei in richting Theth.
De regen maakte kleine riviertjes van de weg, extra fun!!! En wanneer ik dacht aan het geluid te horen eens een auto tegen te komen want ik had er voor uren geen meer gezien, dan was het een watervalletje of rivirtje dat mijn pad kruiste, de weg begon hier, steeds verder weg van de wereld, kaukasische proporties aan te nemem. Heelhuids bereikte ik de vallei met zijn huizen, hier lag Theth, als verzonken in een diepe slaap. Een plankenobject zou je naar de andere kant van de rivier heb gebracht, waar de huizen wat hogerop lagen. In mijn beste Albanees vroeg ik een plaatsje om te overnachten aan een oud kranig vrouwtje met licht blauwe ogen als de helderste bergrivier en rood haar als in een sprookje, het decor bevestigde dit alles. Niet echt verwelkomend wenste ze me een goede nacht en klom over de brug naar Theth aan de andere kant van de rivier. Met mijn fiets was het onmogelijk daar te geraken,over keien in het water een weinig verderop ( de rivier werd hier een stuk gekanaliseerd ) ging het vrouwtje opweg naar huis. Langzaam verdween de zon achter de bergen in de nauwe vallei. Ik liet Theth noodgedwongen links liggen. Het duidelijk dat de dorpen of eerder de huizen en hun mensen hier eeuwen eerder waren gearriveerd dan de weg ernaartoe, die deed hier eigenlijk niets terzake, want de weg bracht mij dus niet tot bij de huizen. De weg was er pas in de jaren 30 van de vorige eeuw gekomem onder het bewind van de hervormingsgezinde koning Zog. Dit was een poging om deze bergdorpen uit hun isolement te halen en de bloedwraak uit te roeien. Al de kullas (dit zijn de toren waarin ze zich in tijden van wraak verschansten)werden afgebroken, gelukkig bleef die van Theth bewaard. Maar ik nu hier in het uiterste punt van de Shalla vallei, er was geen weg terug, en ik in een poging mij te verschansen voor de nacht. Dan maar verder de weg volgen, langsheen de rivier, heerlijk rustig, het stromende bergwater aan mijn voeten in een door bijna iedereen verlaten paradijs (DE RUST ZELVE)pure romantiek of niet soms. Dat ik een weinig later in klein kamertje naast de altijd ronkende turbinekamer van de elektriciteitscentrale mij te slapen zou leggen, had ik toen nog niet durven dromen. Maar er waren weing alternatieven om mij niet zomaar als voer voor de wolven te slapen te leggen in zijn bossen. De concierge verwelkomde mij. Hij had nog een bed vrij en was blij om iemand bij zich te hebben om de tijd te doden.
Een verhaal van altijd durende stroom, zoals de rivier die hem opwekt (en dat is een zekerheid!),een zeldzaam verhaal naar Albanese normen, waar de stroom meermaals daags uitvalt. Dus bij deze zal ik mijn tekst bewaren, you'll never now in Albania...
De grensovergang was slechts een formaliteit, maar de 10 euro tax moest ik, ondanks ik er slechts enkele dagen terug reeds had betaald en die telt eigenlijk voor 3 weken, toch betalen.
Heel officieel kreeg ik een papieren van de geinde tax, dus ik wist waar de vorige 10 euro waren beland...
In Koplik, koos ik de weg richting Dedaj. Bashkims broers die hier wonen zal ik op de terugweg bezoeken. Valsplat tussen oude kastanjebomen brachten me tot Zagore. In het restaurant in opbouw -fonteinen en sculpturen uit keien overzagen de vallei- genoot ik van soep met rijst terwijl een bus scholieren uit Tirane hun laatste deel van hun maal met koffies of sigaretten afwerkten en het lokaal heerlijk met rook vulde. Buiten een gezonde buitenlucht, ik kon er weer tegenaan. Het eten was nog niet verteerd en een zielig arm paardje kwam me tijdens het begin van de klim tegemoet. Dichterbij zag ik hoe het paard een holte had in zijn rug alsof er een bende mieren hadden van gegeten. Zacht viel de regen op het laatste deel asfalt van de weg wellicht vulde het ook het arme paardje zijn rug. Mijn paardje begon nu aan de slechte weg richting Dedaj,De bergflanken onvergetelijk mooi, als muren die de boze wereld van buitenaf tegenhielden. Niet de regen. Vanaf Dedaj waar ik in een plaatselijke bar-bufe een Kosovaarse variant van Red Bull : Red Eagle kocht, om de col, die me naar de andere vallei bracht waar Theth lag,te trotseren, was het van dat: si sum si (regen, veel regen). Halfweg hield het gelukkig wat op en kon ik bijna van de hoogste toppen van Albanie proefen, zeg maar smullen alsof het een frisco was, mijn ogen en ganse lijf kregen met de berg Jerzerces van 2692 meter meer dan voldoening. Een sluipend geluid in de ijzige stilte van de bergen... slangen!
Ik had er buiten een paar platgereden exemplaren nog geen gezien hier, maar van toen af, dacht ik bij elke tak of ander slangachtig object dat het er echt 1 was. Van hier uit dook de weg tussen het loof vol stenen en putten, niet anders dan het vorige deel, de vallei in richting Theth.
De regen maakte kleine riviertjes van de weg, extra fun!!! En wanneer ik dacht aan het geluid te horen eens een auto tegen te komen want ik had er voor uren geen meer gezien, dan was het een watervalletje of rivirtje dat mijn pad kruiste, de weg begon hier, steeds verder weg van de wereld, kaukasische proporties aan te nemem. Heelhuids bereikte ik de vallei met zijn huizen, hier lag Theth, als verzonken in een diepe slaap. Een plankenobject zou je naar de andere kant van de rivier heb gebracht, waar de huizen wat hogerop lagen. In mijn beste Albanees vroeg ik een plaatsje om te overnachten aan een oud kranig vrouwtje met licht blauwe ogen als de helderste bergrivier en rood haar als in een sprookje, het decor bevestigde dit alles. Niet echt verwelkomend wenste ze me een goede nacht en klom over de brug naar Theth aan de andere kant van de rivier. Met mijn fiets was het onmogelijk daar te geraken,over keien in het water een weinig verderop ( de rivier werd hier een stuk gekanaliseerd ) ging het vrouwtje opweg naar huis. Langzaam verdween de zon achter de bergen in de nauwe vallei. Ik liet Theth noodgedwongen links liggen. Het duidelijk dat de dorpen of eerder de huizen en hun mensen hier eeuwen eerder waren gearriveerd dan de weg ernaartoe, die deed hier eigenlijk niets terzake, want de weg bracht mij dus niet tot bij de huizen. De weg was er pas in de jaren 30 van de vorige eeuw gekomem onder het bewind van de hervormingsgezinde koning Zog. Dit was een poging om deze bergdorpen uit hun isolement te halen en de bloedwraak uit te roeien. Al de kullas (dit zijn de toren waarin ze zich in tijden van wraak verschansten)werden afgebroken, gelukkig bleef die van Theth bewaard. Maar ik nu hier in het uiterste punt van de Shalla vallei, er was geen weg terug, en ik in een poging mij te verschansen voor de nacht. Dan maar verder de weg volgen, langsheen de rivier, heerlijk rustig, het stromende bergwater aan mijn voeten in een door bijna iedereen verlaten paradijs (DE RUST ZELVE)pure romantiek of niet soms. Dat ik een weinig later in klein kamertje naast de altijd ronkende turbinekamer van de elektriciteitscentrale mij te slapen zou leggen, had ik toen nog niet durven dromen. Maar er waren weing alternatieven om mij niet zomaar als voer voor de wolven te slapen te leggen in zijn bossen. De concierge verwelkomde mij. Hij had nog een bed vrij en was blij om iemand bij zich te hebben om de tijd te doden.
Een verhaal van altijd durende stroom, zoals de rivier die hem opwekt (en dat is een zekerheid!),een zeldzaam verhaal naar Albanese normen, waar de stroom meermaals daags uitvalt. Dus bij deze zal ik mijn tekst bewaren, you'll never now in Albania...
De laatste uren in Titograd
Misc from Podgorica - For all your bikereparations on the road between London and Istanbul
Mieredita shock Belgieke!!!
Vanuit Shkoder,de grote stad in het Noorden,in het air conditioned internetlokaal met buiten een warme middagzon.
De mannen in de cafes discussierend over het bezoek van George V V Bush in Tirane vandaag.
In het postkantoor heb ik de postzegels met zijn kop erop gelukkig afgezworen, ik kreeg er met een coureur op voor in de plaats.
De kaartjes zijn onderweg van Shkoder richting Gent en omstreken. (een heel gebruikelijke weg hier-onze stad met al zijn Albanese migranten is hier meer bekend dan Brussel, maar dat wisten jullie ondertussen wel al he?)
Genoeg stadspraat, ik kom recht uit de magnifieke bergen, daarvoor zijn we hier.
Allez, we?
Dat vragen ze me nu keer op keer, Vietem-Alleen? Perse-Waarom? Ja een goede vraag, en zeker in het Albanees is dit niet makkelijk uit te leggen, en hun wegen nog moeilijker dan die vragen, dus ik moet je niet zeggen...
Ik was dus 3 dagen terug noodgedwongen teruggekeerd naar Podgorica om mijn fiets te herstellen. Pas in de avond was hij klaar. In een obscuur hoekje van een passage tussen grimmige grijze huizenblokken was Misc nog druk bezig met mijn fiets onder zijn paraplu-parasol (afhankelijk van het weer) aan het repareren. Tijdens de laatste hand van onze internationale fietsenmaker (vooral gespecialiseerd in spaken van Belgische trekkingfietsen...)Een heftig onweer trok over de stad, ik kon het wel vergeten nog die avond uit de stad te geraken.
De riolen konden al dat hemelwater moeilijk slikken tijdens mijn tocht naar een hotel aan de rand van de stad. Blij als een kind verliet ik in de ochtend de stad richting Theth.
Abonneren op:
Posts (Atom)
