Dragobesi - Tropojë.
Herinneringen uit de Valbona-vallei.
dinsdag 3 juli 2007
woensdag 27 juni 2007
***Burning love!
Sum Falamindeirit!!!
Een Albanese dank je wel aan al die mooie mensen die ik op mijn reis door het hoge Albanië mocht ontmoetten. In het bijzonder de families van Pellumbi en Bashkimi.
Zonder jullie waren de reuzen van bergen koud en kil.
Albanië boven, nu nog meer dan ooit!
Het verlangen om terug te gaan...
***
*Vend i bukur*
Beste romanticus, hier moet je geweest zijn;
de duizenden putten en keien ernaar toe, vergeet je zo;
deze plaats voor eeuwig...
maandag 25 juni 2007
Vanuit het Blankenberge van Zwartenberge.
Hier terug vanuit het beste internetcafe op de Balkan...
We zullen er ons niet laten door leiden.
Ook al is Tivat door zijn ligging aan de baai van Kotor (zeewater en groene heuvels aan de horizon) veel mooier dan Blankenberge, het heeft er wel iets weg van.
We zijn hier zo gauw mogelijk weg.
De bagage reeds ingepakt en een doos voor mijn fiets niet te vinden in dit veel te kleine stadje zonder fietsenmaker. Ik kan mijn aluminiumen ezeltje knarsend van het Albanees bergstof,zonder doos maar mits wat plastiekfolie dat ze er op den aeroport zullen rondwikkelen, kan zo mee het luchtruim in. (inclusief de Tabak en Raki... voor zij die weten dat er voor hen bij zijn)
Daarnet kwam ik vier fietsende Belgen tegen die in 23 dagen zo een kleine 4000km tussen Belgie en Griekenland afleggen voor een goed doel, nl. voor mentaal gehandicapte kinderen ergens in het Antwerpse. Ik kon hen van de gebruikelijke schrik die de meeste mensen hebben over Albanie volledig ontdoen. Met een gerust hart zetten zij morgen koers richting Albanie. Ik zal morgen op mijn beurt landen om 11 u 30 in den Belgiek...
We zullen er ons niet laten door leiden.
Ook al is Tivat door zijn ligging aan de baai van Kotor (zeewater en groene heuvels aan de horizon) veel mooier dan Blankenberge, het heeft er wel iets weg van.
We zijn hier zo gauw mogelijk weg.
De bagage reeds ingepakt en een doos voor mijn fiets niet te vinden in dit veel te kleine stadje zonder fietsenmaker. Ik kan mijn aluminiumen ezeltje knarsend van het Albanees bergstof,zonder doos maar mits wat plastiekfolie dat ze er op den aeroport zullen rondwikkelen, kan zo mee het luchtruim in. (inclusief de Tabak en Raki... voor zij die weten dat er voor hen bij zijn)
Daarnet kwam ik vier fietsende Belgen tegen die in 23 dagen zo een kleine 4000km tussen Belgie en Griekenland afleggen voor een goed doel, nl. voor mentaal gehandicapte kinderen ergens in het Antwerpse. Ik kon hen van de gebruikelijke schrik die de meeste mensen hebben over Albanie volledig ontdoen. Met een gerust hart zetten zij morgen koers richting Albanie. Ik zal morgen op mijn beurt landen om 11 u 30 in den Belgiek...
zondag 24 juni 2007
+the beginning of the end of the beginning of the end of the beginning of the end of the beginning of the end of the begi.....
Vanuit een internetspullement te Tivat met flipperkasten, biljard-tafels en een ronkende airco op een verschrikkelijk trage computer...
Ja, we zijn weer van waar we vertrokken waren.
Ik zou jullie graag meer berichten, maar ik hou dit hier geen 5 minuten uit!
Morgen hopelijk een geschikte doos vinden om mijn fiets in te pakken om dan dinsochtend teruig naar Belgenland te worden afgeschoten.
Nee, of toch jaaaaa.
Een gemengd gevoel, maar mijn hart klopt dat is zeker! Albanie of Belgie...
Ik hoop morgen een ander adres te vinden om mijn laatste Albanese dagen neer te pennen. Hoe ik bij Pellumbi thuis en bij Baskims broer zo eenvoudig vol liefde werd ontvangen. Morgen meer.
Love from Tivat.
Koen
Ja, we zijn weer van waar we vertrokken waren.
Ik zou jullie graag meer berichten, maar ik hou dit hier geen 5 minuten uit!
Morgen hopelijk een geschikte doos vinden om mijn fiets in te pakken om dan dinsochtend teruig naar Belgenland te worden afgeschoten.
Nee, of toch jaaaaa.
Een gemengd gevoel, maar mijn hart klopt dat is zeker! Albanie of Belgie...
Ik hoop morgen een ander adres te vinden om mijn laatste Albanese dagen neer te pennen. Hoe ik bij Pellumbi thuis en bij Baskims broer zo eenvoudig vol liefde werd ontvangen. Morgen meer.
Love from Tivat.
Koen
donderdag 21 juni 2007
woensdag 20 juni 2007
Van Teto Tovenaar tot Magic Woman (Tetovo-Lezhe)
Postkantoor te Baz
Hier vanuit Lezhe, op een boogscheut van Shkoder waar ik morgen bij Pellumbs'familie wordt verwacht.
Prap. Opnieuw.
Ik had ik er in maart vorig jaar een paar dagen verbleven, voor mijn eindwerk, en kan deze lieve mensen nu niet zomaar laten passeren.
Zo ben ik daar weer een beetje in Belgie nog voor ik het vliegtuig op ga, en zal ik in bij ons ook nog een beetje daar zijn.
Daarnet in Baz tevergeefs een postkaart proberen te sturen naar mijn geliefde (Belgenland). Het was daar waar ik 2 jaar terug met Kathy kampeerde op de laatste Balkantour. Het was wel een beetje raar daar terug te passeren, al was dit aanvankelijk niet de bedoeling. Ik had zo graag, voor even nog, de minst voor de hand liggende weg genomen, die mij door Kukore Lures Nationaal Park zou brengen. In het park zou er een meer vol waterlelies zijn. Zou... Ik had reeds vele erbarmelijke wegen getrotseerd maar deze tartte elke verbeelding. De Albanezen zelf vertelden over deze weg dat het echt een catastrofe was. Zo de laatste strofe van het mooiste Albanese berglied besliste er anders over. Lustig werd het woud hier schandelijk leeggeroofd en waren er door de camions ontelbare wegenuitgesleten bij het begin van het park.
Vriendelijke camionchauffeurs met kasten van bomen, of wat er van die stammen moest worden... De economie ten koste van dit prachtig stukje natuur. De lieve kindjes van de camionchauffeurs wachtend in het dal op een betere toekomst...
Ik cirkelde als een adelaar, er zouden er daar zitten in het park, 60 kilometer over waanzinnig slechte wegen die mij telkens naar leeggeroofde bossen (lees:niets) brachtten. De uren tikten weg, mijn rantsoen geraakte opgesouppeerd en de moed zakte in mijn schoenen (eerder beslijkte Jezussletsen tijdens de 14de statie op weg naar het paradijs).
KOoeeeeNNNNNNNN!!!!
En ik gaf het op, godverdomme...
Dat staat nomaal gezien niet in de woordenboek van een Flandrien.
Zo ben ik dan maar deze ochtend via Burell richting Lezhe (hier) op weg naar Shkoder over de asfaltweg. Mijn Paard, al noem ik hem nu eerder ezel GOMAR!!!!!!!!!! omdat gij me door Ture Lures Nationaal Park een beetje in de steek heeft gelaten. Zwaar gehavend als een gewonde soldaat, beslijkt vanuit de loopgraven en met een scheef wiel terug naar het thuisfront. Maar niet getreurd, voor de rest hangt alles er nog aan!!! Laatste nacht werd ik in Burgejes te slapen gelegd bij de familie Bajrami. Ik vertelde aan een Taxibuschauffer die bij een plaatselijk cafeetje aan zijn auto aan het sleutelen was hoe ik telkens de nacht doorstond. Hajdi,Hajdi!!! zei de man. Ik begon het na 3 weken Albanezenland een beetje te begrijpen. Kom! Kom!!! Ik was zijn gast voor de avond. Hij wooonde slechts een stoffige heuvelweg van hier, hij reed voor en ik volgde. Tot halverwege dan toch, daar nam zoonlief van 10 het stuur over. Hij deed het voorbeeldig.
We reden de oude huizenrij op de heuvelrug dichterbij langs de geruineerde moskee. Bij het laatste huis reden we op. Een halve ruwbouw naast het oude huis, deed (voorlopig) dienst als huis voor de koeien, wel was de badkamer er reeds in ondergebracht,in de ruimte stond een toilet en een plastieken kuip en andere bidons vol water.
Ik schepte er heerlijk warm water over mijn zoute vel. De dochter had er op een houtvuur buiten opgewarmd. Deze douche kwam hier meer dan welkom. De laatste 2 nachten had ik mijn tentje kunnen gebruiken bij gebrek aan een alternatief, dus weinig badkamer,maar veel wilde beestenzweet in de bergen.
Gezellig dicht de familie rond mij. Wij aten samen, beter, de mannelijke helft van de familie at te samen terwijl ze door de vrouwelijke helft werd bediend. Ik had het hier weinig anders gezien, en vond het soms wel pijnelijk beschamend hoe de mannen zich op hun wenken lieten bedienen en de vrouwen zich in deze situatie positioneerden. De oudste dochter waste mijn stinkende t-shirt. Vader verstond echt niet dat ik dit zelf wou doen, ik voelde, er was geen dialoog te beginnen...
De gebruikelijke frieten met kaas, augurken en brood (en een heerlijke bonensoep) net voor het slapengaan. De zetels werden opgevouwd en de eetplaats veranderde in een slaapkamer, snurkende pa en de zoon aan mijn zij, de mama en de dochters in de andere kamer. Nate e Mire! Gastvrijheid bijna als iets vanzelfsprekend, toch ik ben hen dankbaar, en besef dat het ook telkens anders kan varen.
Zoals de nacht ervoor, toen ik bij de laatste klim naar de Celeste met de nacht reeds op mijn hielen, ik geen Albanees huis vond.
Drietan, stond er bij zijn koe in het halve duister, hij toonde mij de weg naar zijn huis waar zijn mama, papa, 2 zussen en 2 broers woonden. Ik bereikte het lichtje in het duister langs een steil baantje. Moeder kwam uit de stallingen, maar ik begreep direkt dat ik hier niet welkom was. Gelukkig gaf de maan mij die nacht genoeg licht om mijn tent bij een eenzame muur van een verlaten huis op te zetten. Zonder hoop en zonder eten stuurde jij me *weer naar bed... Gelukkig is de Albanese versie van "Mia" zonder*!!!
Nog voor ik het vergeet,vanwaar dit luik begon, of moet beginnen.
In Tetovo bij de Bektashis, een religieuse minderheid in Albanie (en Turkije) die ergens het midden houden tussen de Islam en het Christendom, uiterst interresant en met veel meer ruimte voor het mystieke. Pi Raki? vroeg Teto tovenaar. Yo Falamindeirit Nee Dank u. Perse Yo? Waarom niet? Ti ke Musliman? Ben jij Moslim?
Yo Yo Une jam Cycliste!!! Ik geloof dat ik jullie ga laten lieve vrienden, buiten wacht de wereld voor even nog de Albanese. Al een beetje afgekoeld van de hete middagzon ben ik nu helemaal op weg naar den Belgiek.
Ik geloof of hoop aan mijn scheef wiel dat jullie niet ver meer zijn.
Tot in ons vlakke landje,jullie allemaal!!!
Van Koen
*68 (juni)
Baz, waar ik twee jaar terug kampeerde, op de laatste Balkantour.
Remember Aerodrome Shqiptare...
*58
Op weg naar Lures voorbij Celest.
Een hoofd voor een hoofd...
(weg met de filosofen-leve het wilde verlangen!!)
*56 Back again in the hell of the North!!!
Mijn geliefde kinderkopjes op weg naar Celeste,voorbij Peshkopi
*53 Koetsj/Rood (DASHURI)
Laatste Klaprozen voor de grens met Albanie in Macedonie
Alleen voor jou...
*52 CARAN DACHE!
Piktorist me lapse madhe jeshil.
Tekenaar met grote groene potloden.
Mavrovo Nationaal Park,West-Macedonie
Abonneren op:
Posts (Atom)
