Back in LOVELEY Albania

Terug vanuit Podgorica...
Er is hier echt niets in deze stad, fucking Titogradstad.
Waarom ik hier al terug sta, heeft te maken met mijn ijzeren paard dat een beetje raar begon te doen,weinig gras en veel stenen kreeg mijn paardje de laatste twee dagen voorgeschoteld. Het liep letterlijk spaak in de bergen. Stenen tegen het achterwiel, en zo een beetje paraplu,met bijhorende de regen in het Albanese bergland.
AFASH AFAZJ, rustig aan, hopelijk kunnen de lieve lezers nu nog volgen...
Want het moet eigenlijk nog beginnen.
Was dus eergisterenmiddag aan de grenspost Hani i Hotit aangekomen.
Aan een uiterste uitspatting van het grootste meer van de Balkan, was het puur genieten, Albanie nog heel even en zijn poorten worden geopend!!
De vriendelijke douanier gaf ik vijftig euro, waarvan hij mij er veertig terug moest.
Tien euro tax.
Grappend vroeg hij of het goed was, -Miere Miere??- Terug voelde ik het land heimelijk lonken aan zijn poorten.
MIjn Albanees tellen, had ik de laatste maanden in de Macedonische winkel in de Brugse Poort toch een beetje onderhouden.
Pesmediete Katermediet Falamideirit.
Mire se vine ne Shqiperia! Welkom in Albanie!
Na een kleine kilometer, de weg richting Shkodra, de grote stad in het Noorden, te hebben gevolgd, sloeg ik het eerste beste bergbaantje in.
Alhoewel... Nee ik wist dat weg naar Vermosh van kwaad naar erger zou gaan, alleen wist ik nog niet echt in welk opzicht.
Aan de roestige benzinepomp vroeg ik een beetje brandstof om te koken.
Ik betaalde met euros en wisselde tien euro, want ik had nog geen Albanese Leks op zak.
De pomphouder wenste mij een goede reis, al waarschuwde hij me voor -Mallore-, vooral na Leposhe...
Mallore zijn dus de mensen die in Hoog Albanie wonen.
Langzaam begon de weg te klimmen. Al toeterend met zijn brommer kwam de ijscoman mij voorbij. Kinderen kwamen uit de oude huizen tegen de bergwand om een smeltend ijsje. Verder dan hier ging de stoere ijscoman niet...
Vam Hot tot Rapshe en verder tot Tamare ging mijn weg die dag, niets zeggende namen van vergeten dorpen. Met fierheid vertellen ze dat de Turken hun land niet hebben veroverd, en er hier dus enkel Katholieken wonen. Van Tatoos met stervende jezussen tot kruisen op hun daken en nieuwe kerken, hun geloof tot diep in de haast ondoordringbare vallei, de ligging was de reden waarom de Moslimman niet tot daar geraakt waren. De ijscoman zijn ijscremes *Akullore*, zouden allang gesmolten zijn...
Tot Rapshe maakte deweg en het landschap zich klaar voor het echt werk, wat er zich dus nadien afspeelde, was als een bergetappe uit de tour van de derde eeuw voor christus of zoiets. Hier in hun verborgen paradijs zullen ze het geweten hebben, al doen er normeliter enkel ezels en ronkende vierwielers mee aan de Gira d"Albania, ik ben hier gepasseerd Pling!!!!, en daar ging een spaak in mijn wiel op de grindweg, mijn hoofd een beetje te hoog in de wolken...
De weg dook nadien waanzinnig de vruchtbare vallei in, zo waanzinnig als een wereld opzich tussen de steile bergen bij de rivier, zonder de onze van verderf,
met satelieten wel te verstaan...
Big Brother is watching you *Albanian Version
De familie Lekocaj ontving me alsof ze wisten van mijn komst. En die tent hahaha, weer voor niets meegezeuld over de bergen.
Mama en Papa, Poshk en Diedha hadden er drie zonen Voldrini,Albani en Antoni, en een dochter,Manjola. Hun huis bevond zich aan de overkant van de rivier, waar je via een brug met woeste balken boven de kolkende rivier en een schuivend steil pad terechtkwam. Wijselijk heb ik de raki nog even afgewezen, onder de wijnranken dronk ik samen met Pashk een Amstel bier in de vergeten vallei...
Morgen deel twee
Slaapzacht vanuit Titostad