Die dag liep de weg over een doodgewone slechte weg, weg van de bergen richting Kosovo. Die ochtend had ik dan afscheid genomen van de lieve familie in Dragobi. Eerst van de dochters op het hof, dan van de mama en de papa die een paar wegeltjes lager mij verlieten, en zoon lief die mij helemaal beneden bij de rivier op de werkelijke baan uitwuifde. Niet dat er die dag verder veel heroissch is gebeurt maar ik was blij en voldaan om mijn thuiskomst bij hen. Om al die kleine dingen ,banaal en heimelijk, die deze reis zo mooi maken. Sani die met haar paraplu me droog hield terwijl ik het oude huis, waar Esefi was geboren, tekende voor hen. De stilte van wij samen in de keuken op de mat om de turkse koffie en het glas bergwater, dat je zomaar, als je je arm ver genoeg strekte, kon scheppen uit de zijtakken van de Valbona-rivier. Het rustig wegtikken van de tijd, de schietgaten in het oude huis (franziest)die in tijden van wraak werden gebruikt. Het onbekende geweerschot bij schemer in de vallei terwijl dochterlief het eten aanbracht in de beste kamer. En last but not least de ochtenlijke raki en de vroege sigaretterook, zo rond zessen wanneer de eerste zonnestralen de hoogste bergtoppen raakten. The early bird catch the worms...ik de melk en het brood.
Tabak,Raki,Geweren en Liefde: een doodgewone Albanese dag.
Gestaag liep de weg naar beneden, alleen een lief klein hondje hield me even op.
GGGrrrrRRrr!!!!!!!!!!
Stoppen,je heel groot maken en hard blaffen, wat meestal helpt.
Maar nee het kleine hond, groot in zijn doen, wijkte geen meter. Mijn tandwiel beet in mijn kuit om de schrik van de grooooote hond. Enkele stenen in zijn richting deden hem het hazepad kiezen. Terug uit de vallei, aangekomen in Bajram curri, kreeg ik prompt wat water van de groenteverkoper om mijn wonde uit te kuisen. Hij maakte nog een rondje met mijn fiets in de stad. Twee bananen en een Turkse koffie en weg was ik richting Krume langs groene heuvels en verloren velden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten