Valbone fantastique!!!

Ik ben nu in Bajram Curri, een obscuur stadje in het noordoosten van Albania, De plaats is genoemd naar de gelijknamige Albanese vrijheidsstrijder die streed tegen de oprukkende Ottomanen. Hijzelf was een Kosovaar, maar hier komt de kat uit de mouw, MIAUW (motsa het Albanees voor kat). Dit deel van het land, Tropoje, is fysisch afgesneden van de rest van Albania, en heeft meer te maken met het nabijliggende Pristina dan met Tirana.
Heb gisteren de laatste van de drie valleien bezocht in het noorden. Deze vallei met de rivier Valbone, bereikte ik na een prachtige bootreis van Komani tot Fierze.
Vanuit Shkoder was ik die zondag van de verkiezingen in ons fucking vaderland, en nog meer fucking bezoek van Bush hier. (De Albanezen zien Amerika een beetje als de verlosser van het land tegen de commiunisten, of zo heeft bush het handig uitgespeeld, in Kruja-Fusche verwelkomden ze Bushti als De Canadezen bij ons in 45...)
Die avond vond ik bij toeval onderdak bij een fotograaf die mijn al zijn uitgegeven postkaarten van het meer waar hij woonde cado deed, ik hier aan het juiste adres om een kalender van de hand te doen.
s morgens heel vroeg ben ik dan vertrokken richting Komani, een plaatsje dat volledig verzonken ligt onder de waterspiegel. In de jaren 70 werd hier van de rivier een meer gemaakt om elektriciteit op te wekken. Komani moest eraan geloven en nieuwe huizen werden naast de dam gebouwd. Doorheen een donkere tunnel bereikte ik de plaats van vertrek van de boot. Het deed mijn terug denken aan de reis door Patagonie, werkelijk prachtig varen tussen metershogen rotsen. Als bij toeval was er ook een Belg op de boot die samen met zijn Albanese gids een reis uitstippelde voor Joker-reizen. Hij was de stichter van Anders-reizen dat nu joker reizen heet.
Het was leuk om met Rob wat Hollandiest te praten, en wat Albanese gedachten uit te wisselen terwijl het landschap van adembenememde kliffen voorbijschoof zonder te moeten trappen, zalig. Voor even dan toch... vanuit Fierze reed ik richting Bajram Curri, opweg naar Valbone. Een reus van een bronzen held, een volksheld zoals ze de ten tijde van het communisme heten met grazende koeien stond er wat onnozel bij. Oprukkende donderwolken vanuit de bergen. Er flitst zomaar een idee door mijn hoofd dat het wel leuk zou zijn om het vervalllen park van perkjes trappen rozestruiken en het bronzen beeld om te dopen tot camping. De wolken vallen en ik schuil in een leegstand huis in opbouw. We zetten de tocht verder de vallei in. Een Communistisch monument uit 44 inclusief enkele koggelinslagen verwelkomt me terwijl de rivier dramatisch kolkt in de afgrond. In het dorpje kom ik enkele jongens tegen met hun koeien. Een van hen brengt me via een rotsig grasveld tot bij zijn mama en papa, zij met een breiwerkje en hij met een legervest aan. Isofe,Sani,Remona,Gentjana en Ermere ontvangden met zo hartelijk en ongedwongen als een ware thuiskomst. Ik bleef er 2 nachten, het was er te goed om zo maar te vertrekken. Een verrukkelijke rust keerde over mij terwijl de mama een nieuw breiwerkje opzette, de twee dochters een bedovertrek borduurden, de papa van zijn raki nipte en een sigaret rolde, en de zoon Ermer clowneske pogingen deed om met mijn fiets te rijden.
IK wou er wel nog langer blijven, maar mijn verlangen naar Kosovo brand als nooit te voren, zo egem we gaan nu op weg naar Kukes en dan naar Prizren.
'We Gaan naar Prizren We gaan naar Prizren'is een oud Servisch-nationalistisch lied dat elk kind op de schoolbank leerde, kwestie van er vroeg mee te beginnen...
Prizren ligt ook aan de basis van het Albanees nationalismne, ginds werd in 1878 de Liga van Prizren gesticht.
Zo verwarring alom in een oneindig mooi bergland, dat zich zo verrrukkelijk uitstrekte alsof er geen grenzen bestonden.